بررسی رابطه خودکارآمدی تحصیلی با پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دختر سال دوم دبیرستان شهر تهران (گرایش های علوم ریاضی و علوم انسانی)

نویسندگان

1 دانشجوی دکترای روان شناسی تربیتی، دانشگاه زهرا(س)؛ عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد کرج

2 استاد و عضو هیأت علمی دانشکدۀ روان شناسی تربیتی، دانشگاه تهران، دانشگاه تهران

چکیده

در این پژوهش، رابطه خودکارآمدی تحصیلی با پیش رفت تحصیلی در 300 دانش آموز دختر سال دوم دبیرستان در گرایش های علوم ریاضی و علوم انسانی (در منطقه 6 تهران) بررسی شده است. ابزار به کار گرفته در این پژوهش، پرسش نامه خود کارآمدی تحصیلی جینک و مورگان (به سه سازه کوشش، بافت، و استعداد) بود. هم چنین، پیش رفت تحصیلی با میانگین نمره درس های کلامی (ادبیات و دستور زبان فارسی) و ریاضی (هندسه، آمار و ریاضی) در نیم سال پایانی سنجیده شد.یافته های پژوهش نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی در هر دو گروه آزمودنی از پیش بینی پیش رفت تحصیلی برخوردار است. این بررسی نشان داد که از میان سازه های خود کارآمدی تحصیلی (کوشش، بافت، و استعداد) در رگرسیون گام به گام، در هر دو گروه آزمودنی سازه «کوشش» بیش ترین بهره را در پیش بینی پیش رفت تحصیلی دارد. به سخن دیگر، دختران هر دو گروه پیش رفت تحصیلی خود را بیش تر برآمده از کوشش دانسته اند تا استعداد. در این بررسی، آزمونz فیشر نشان داد که گرایش تحصیلی نقشی تعدیل کننده (مستقل دوم) در رابطه خودکارآمدی تحصیلی با پیش رفت تحصیلی ندارد، ولی در رابطه پیش رفت تحصیلی با سازه بافت تعدیل کننده است. این پژوهش نشان داد که تفاوت دو گروه آزمودنی در خودکارآمدی تحصیلی، پیش رفت تحصیلی، و استعداد معنادار است، ولی در سازه های بافت و کوشش تفاوتی دیده نشد. یافته ها هم چنین نشان داد که هر اندازه خودکارآمدی تحصیلی فرد بالاتر باشد، پیش رفت تحصیلی بیش تری خواهد داشت و هر اندازه بافت خانه و مدرسه فضای بهتری برای دانش آموز فراهم سازد، گرایش او به رشته های علوم ریاضی بیش تر خواهد شد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Female Academic Self-Efficacy and Academic Achievement

نویسندگان [English]

  • Mansoore KarimZade 1
  • NikChehre Mohseni 2
1 MA Azad University of Karaj
2 Faculty of Psychology and Educational Science, University of Tehran
چکیده [English]

This paper investigates the relationship between self-efficacy and academic achievement among 300 girl students in second year of high schooling. The students are majoring in math-physics and in human sciences in the 6th educational district of Tehran. The research instrument used was MJSES Scale. This scale contains three components: talent, context, and effort. The mean score obtained in verbal (literature, Persian syntax, and conjugation) and mathematics (geometry, math, and statistics) tests was also used as a measure of academic achievement. The results showed that in both groups, the academic self-efficacy could predict academic achievement. The results of step-wise regression indicate that the Effort Component is a more powerful predictor of the academic achievement than the Aptitude and Context. Furthermore, analysis of variance on all variables: academic self-efficacy, effort, aptitude and context components, and academic achievement showed that the two groups are significantly different in academic self-efficacy, academic achievement and aptitude component, but no significant difference in effort and context components were observed. These results imply that if the academic self­efficacy of a student increases and if the context of school and home provides the best for the student, their academic achievement, and the probability of selecting the math-physics field will also increase.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Academic Achievement
  • Academic self-efficacy
  • Girls
  • Academic Field