اندلس، که در کتب مختلف، «ارض الفردوس المفقود» نام برده شده است، سرزمینی سرسبز، زیبا، و بارور، با باغ ها، رودها، کوه ها، دشت ها، و شهرهای متمدن و آباد بود، که به دلیل دل بستگی فرمان روایان آن به فرهنگ، مراکز پرشمار علمی در آن پدید آمد و آثار فرهنگی و ادبی از شرق عربی به آن جا منتقل شد. ادبیات نیز در اندلس گسترشی فراوان داشت. شعر و شاعری از جایگاهی والا برخوردار بود و شعرا، که نزد پادشاهان وجهه ای خاص داشتند، در گردهم آیی های آن ها شرکت می کردند. زنان نیز در جنبش علمی، ادبی، و فرهنگی اندلس نقش داشتند. آنان بر پایه آموزه های اسلام که جست و جوی علم را برای همه زنان و مردان واجب می داند به یادگیری روی آوردند و کم کم با مهارت در بیش تر علوم و فنون، به نشست های علمی و ادبی درباریان و بزرگان راه یافتند و با تشکیل جنبش ادبی در اندلس، مکتب شعری دیگرگونی را پدید آوردند. از جمله این زنان برجسته اندلسی، که الگوی دیگر زنان اندلسی نیز شد، ولاده، دختر المستکفی باله حاکم کوتاه مدت اندلس (414 ق) بود، که جایگاهی ویژه را در کتاب های تاریخی و ادبی به خود اختصاص داده است.هدف از این پژوهش، بیان نقش زن، به عنوان بخشی از جامعه، و نیز بررسی نقش ولاده در ادبیات اندلس است.
)